Kızım bugün 14 günlük oldu. 8 günlükken göbeğini düşürdü, 11 günlükken ilk banyosunu yaptı. Hayatımı, hayatımızı şimdiden tamamen sardı, doldurdu, güzelleştirdi. Onun istem dışı gülücüklerine bayılıyoruz. Uyanır uyanmaz meme araması, ağzını minik bir kuş gibi sağa sola döndürerek açması bizi çok güldürüyor. Ama annelik babalık hep suçluluk duygusuyla geçiyor sanırım. Yeterince doydu mu, poposunu silerken acıdı mı, gazı yeterince çıktı mı vs vs, endişeler hep sürüyor işte. Ayşeli hayat, hem neşeli, hem de endişeli bir hayat. Altı saatten az uyuduğunda sarhoş gibi gezen ben, günlük bir saatlik uykuyla canavarlar gibi dolaşmaktayım. Ne ağrıyan sırtım, ne acıyan gözlerim umrumda olmuyor. Kızımın yaygarayı kopardıktan sonra mememe sokulup küçük bir kuş gibi saklanması, gazını çıkarırken başını getirip boynumun altına yerleştirmeye çalışması beni bitiriyor.Şimdilerde uyanmak üzere, ben ufak ufak kaçar...
