Sana çok bozuğum bu günlerde sevgilim. Seni görmemek için uzak duruyorum her şeyden. Oysa ben sana doğuştan beri aşığım. Biliyor musun, henüz 7 yaşındaydım seni ilk görmeye geldiğimde. Ne kadar büyüktü evin ve ne kadar kalabalıktı. O gün sana benim dışımda da aşık olan binlerce insan olduğunu farketmiştim şaşırarak, üstelik henüz bine kadar sayamıyor olmama rağmen ! Babam tutup götürmüştü elimden, "bak kızım ordaki Şenol, ilerideki Güngör" diye tek tek tanıtmıştı hepinizi. Ben yıllarca o ilk buluşmamızın heyecanını taşıdım kalbimde. Senle ilgili her haberi okudum, dinledim, gazetelerden kesip sakladım ne varsa. Ama sen de çok yakışıklıydın be sevgilim... Ben senin en çok o onurlu tarzını, delikanlı tavrını ve alabildiğine bizden halini sevmiştim.
Evet, sana çok bozuğum bu günlerde. Dün bugün değil,yanlış anlama, tam iki senedir ! Hani düğünümüz olacaktı da birileri engel oldu ya sevgilim, işte o zamandan beri böyleyim. Kaçıp gidene değil hüznüm, alışmıştık ki biz evlenmesek bile deli gibi sevmeye, önemli değildi o. Ama sen işte tam o günde kaldın be sevdiğim. İçinde barındırdığın insanları zerre kadar umursamıyorum, onlar geçici ki zaten, bir sen bir de ben varız gerçek olan. Ama sen, seni çok yakışıklı yapan o gururundan, azminden vazgeçtin sanki.
Evet, bir kez daha söylüyorum, çok bozuğum sana bu günlerde. Çok sevmeme rağmen, minik kızıma öğrettiğim ilk renkler "bordo-mavi" olmasına rağmen, içten içe kırgınım sana. Sanma ki şimdi içinde bulunduğun halden dolayı sana sırtımı döndüm. Asla ! Sen nerede, ben orada. Ama, senden ricam, tabi ki eğer sen de beni hala seviyorsan, ben seni neden sevmiştim, onu hatırla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder